Author :
Abstract
Bu makalede Selçuklulardan Osmanlı Devleti’ne aktarılan Türk ahşap sanatının tarihsel gelişimini incelenmektedir. Osmanlı dönemi ahşap işçiliğinin günümüz mekân tasarımına kültürel bir temsil olarak nasıl yansıdığı analiz etmektedir. Geleneksel ahşap işçiliğindeki motifler, biçimler, formlar, malzeme ve uygulama detayları ile mekânda bir ifade oluşturulmuştur. Araştırmada Osmanlı döneminde ahşap sanatının anlamsal ve uygulama detaylarının dönemsel olarak genel bir değerlendirmesi yapılmaktadır. Nitel araştırma kapsamında 13. yüzyıl ile 19. yüzyıl arasında ahşap sanatının mekân tasarımındaki sembolik ifadesi açıklanmaktadır. Mekân sınırlandırılmış yüzeyler ve ihtiyaca yönelik mobilya elemanlarının birlikteliği ile tasarlanmaktadır. Osmanlı ahşap sanatı mekânsal yüzeylerde (duvar, tavan, kapı, pencere gibi öğeler) ve mobilya tasarımı aracılığıyla mekânda sanat aracılığı ile bir ifade oluşturduğu görülmektedir. Osmanlı ahşap sanatının sembolik yönleri göstergebilimsel ve içerik analizleri yapılarak mekân kapsamındaki yüzeysel öğeler ve mobilyalar üzerinden günümüz tasarımında yeniden yorumlanmasını incelenmektedir. Ayrıca mekânsal atmosferin oluşturulmasında Osmanlı ahşap işçiliğinin oynadığı rol uygulanmış örnekler üzerinden pekiştirilmektedir. Araştırma kapsamında günümüze yansıyan ahşap sanatının yalnızca görsel bir unsur olarak değil aynı zamanda kültürel bir aktarım görevi sağlayan mekânsal bir strateji olduğu görülmektedir. Kültürel bir miras olarak ahşap sanatı Osmanlı dönemlerinde profesyonel bir gelişim sürecinin olduğu analiz edilmiştir. Bu süreç sonrası günümüzde geleneksel ve modern uygulama yöntemleri ile yeniden yorumlanarak geleneksel sanatımızın mekân tasarımında temsili devam etmektedir.
Keywords
Abstract
This article analyses the historical development of Turkish wood art from the Seljuks to the Ottomans. It analyses how the Ottoman period woodwork is reflected in today's space design as a cultural representation. An expression is created in the space with the motifs, shapes, forms, materials, and application details in traditional woodwork. In the research, a general evaluation of the semantic and application details of wood art in the Ottoman period is made periodically. Within the scope of qualitative research, the symbolic expression of wood art in space design between the 13th and 19th centuries are explained. The space is designed with the combination of limited surfaces and furniture elements for the needs. It is seen that Ottoman wood art creates an expression through art in the space through spatial surfaces (elements such as walls, ceilings, doors, windows) and furniture design. The symbolic aspects of Ottoman wood art are analyzed through semiotic and content analyses and reinterpreted in contemporary design through superficial elements and furniture within the scope of space. In addition, the role played by Ottoman woodwork in the creation of spatial atmosphere is reinforced through applied examples. Within the scope of the research, it is seen that the wood art reflected to the present day is not only a visual element, but also a spatial strategy that provides a cultural-relational transmission task. It has been analyzed that the art of wood as a cultural heritage had a professional development process during the Ottoman period. After this process, the representation of our traditional art in space design continues by reinterpreting it with traditional and modern application methods.
