Author :
Abstract
Selçuklular ve onların kuzenleri olan Anadolu Selçukluları X-XIII. asırlar arasında yaşamış ana karakterini Türk-İslam devlet anlayışının oluşturduğu hanedan merkezli devletlerdir. Bu devletleri yöneten sultanların ana özellikleri Oğuzların Kınık boyundan olmalarıdır. Yaklaşık olarak 1050-1300 yılları arasında Ortadoğu’nun yegâne hâkimi olan bu devletlerin sultanları yöneticilik hakkını bu boydan olmalarından almışlardır. Kınık boyundan olmayanlar bu yıllar arasında hükümdarlık iddiasında bulunma cesaretini dahi gösterememişlerdir. Anadolu Selçuklu Devletinin bir uç beyliği olan Osmanlılar da (1299-1922) aynen onlar gibi Kayı boyuna mensup benzer gelenekten gelmişlerdir. Osmanlı hanedanına mensup sultanlar dönemlerinin gerektirdiği bazı paradigma değişikliklerine gitmişlerdir. Bu paradigma değişikliklerine onları yönelten genel veya özel düşünceleri, idealleri ve hayalleri ile dünyanın genel durumu olmuştur. Selçuklular, Anadolu Selçukluları ve Osmanlılar bugün yaşadığımız Türkiye Cumhuriyeti’nin genetiğini oluşturan devletlerdir. Cumhuriyetimizi iyi anlayabilmek için bu devletlere yön veren ana paradigmaları bilmemiz gerekir. Bu paradigmalardan her birinden öğreneceğimiz son derece stratejik bilgiler vardır. Değişen dünya dengelerine uyum sağlamak için bunlara başvurmak bizi alçaltmaz aksine yükseltir. Osmanlı Devleti’ne ismini veren Osman Gazi çağının birçok beyliği arasından sıyrılarak bir cihan devleti kurmayı başarmıştır. Beyliğini büyük bir devlet olma yoluna sokarken takip ettiği önemli ilkler vardır. Siyasetten hukuka, ekonomiden imar faaliyetlerine yürüttüğü bütün politikalarında inancı ona yol göstermiştir. Biz bu çalışmamızda Osman Gazi’nin devletini beylikten cihan devletine çevirirken takip ettiği temel düşünce yapısını ana hatlarıyla ortaya koymaya çalışacağız.
Keywords
Abstract
The Seljuks and their cousins, the Anatolian Seljuks, were dynasty-centered states shaped primarily by the Turkic-Islamic concept of governance and existed between the 10th and 13th centuries. The defining characteristic of the sultans who ruled these states was their belonging to the Kınık branch of the Oghuz Turks. Between approximately 1050 and 1300, these states were the sole dominant powers of the Middle East, and their rulers based their right to govern on their lineage from this tribe. Those who did not belong to the Kınık lineage did not even dare to claim sovereignty during this period. The Ottomans (1299–1922), who emerged as a frontier principality of the Anatolian Seljuk State, came from the Kayı branch of the Oghuz Turks and shared a similar tradition. The sultans of the Ottoman dynasty, however, adopted certain paradigm shifts dictated by the requirements of their time. These changes were guided by their general or specific ideas, ideals, aspirations, and the overall state of the world. The Seljuks, the Anatolian Seljuks, and the Ottomans are the states that form the historical and cultural foundations of today’s Republic of Türkiye. In order to understand our Republic correctly, we must recognize the principal paradigms that shaped these states. Each of these paradigms offers highly strategic insights. Referring to them in order to adapt to changing global dynamics does not diminish us; rather, it elevates us. Osman Gazi, the founder after whom the Ottoman State is named, rose above the many principalities of his time and succeeded in establishing a world empire. As he set his principality on the path to becoming a great state, he adhered to important principles. In all the policies he pursued-from politics to law, from the economy to public works—his faith guided him. In this study, we will attempt to outline the fundamental mindset that Osman Ghazi followed as he transformed his state from a principality into a world empire.
