Author :
Abstract
Yusuf es-Sibâ‘î’nin İsneta Aşreta imrae (Sabırlı Kadın) adlı kısa hikâyesi, bireysel arzular ile toplumsal sorumluluklar arasında sıkışmış bir kadın karakterin iç dünyasını merkeze alarak, Arap toplumunun ataerkil yapısını ve bu yapı içerisindeki kadın öznesinin maruz kaldığı baskıları katmanlı bir anlatı üzerinden gözler önüne sermektedir. Hikâyenin başkarakteri olan İnci Hanım, hayatını annesiyle birlikte Ankara’da sürdüren, duygusal derinliği yüksek, sorumluluk sahibi bir kadındır. Hikâyenin temel çatışması, onun bir sosyal etkinlikte tanıştığı ve anında derin bir bağ hissettiği Mısırlı bir adamla yaşadığı aşkla annesinin giderek artan bakım ihtiyacı arasında sıkışıp kalmasıdır. İnci Hanım’ın annesinin ani bir şekilde görme yetisini kaybetmesi, anlatının dönüm noktalarından birini oluşturmaktadır. Bu olayla birlikte, İnci Hanım’ın hayatı, kişisel arzularını bastırarak annesine adanmış bir yaşam sürme yönünde radikal bir dönüşüm geçirmektedir. Annesine duyduğu sadakat ve toplumsal sorumluluk duygusu, onu sevmediği ancak annesinin sağlık ihtiyaçlarını karşılamada kendisine yardımcı olacak genç bir doktorla evlenmeye zorlamaktadır. Bu evlilik, İnci Hanım’ın öznel isteklerinden feragat ettiği ve kendi kimliğini ikinci plana ittiği bir fedakârlık örneğini göz önüne sermektedir. Hikâyenin dramatik yapısı, yıllar sonra İnci Hanım’ın Kahire’de, bir zamanlar âşık olduğu Mısırlı adamla tekrar karşılaşmasıyla ikinci bir zirveye ulaşmaktadır. Bu karşılaşma, zamanın ve mekânın ötesinde kalan aşkın yeniden canlanmasını ve bu defa, İnci Hanım’ın kendi arzularına kulak vererek özgür bir tercih yapmasını simgelemektedir. Bu bağlamda, İnci Hanım’ın yıllar sonra almayı başardığı bu öznel karar, onun özneleşme sürecine girdiği, ataerkil toplum yapısının dayattığı rollere karşı bireysel bir direniş geliştirdiği bir dönüşüm anı olarak okunabilmektedir. Hikâye, yalnızca bireysel bir kadın trajedisini anlatmakla kalmaz; aynı zamanda sabır, özveri, aşk ve aidiyet gibi temalar etrafında şekillenen daha geniş bir kültürel ve toplumsal eleştiriyi de bünyesinde barındırmaktadır.
Keywords
Abstract
Yusuf al-Sibâi’s short story Isneta ‘Ashrata Imra’a (The Patient Woman) centers on the inner world of a female protagonist caught between personal desires and social responsibilities, exposing the patriarchal structure of Arab society and the layered pressures imposed on women within this system. The central conflict of the narrative arises from the tension between her passionate love for an Egyptian man she meets at a social event — with whom she feels an immediate connection — and the increasing caregiving needs of her ailing mother. A major turning point in the story occurs when İnci Hanım’s mother suddenly loses her eyesight. This event marks a radical shift in İnci Hanım’s life, leading her to suppress her personal desires and adopt a life devoted entirely to her mother. The cost of this self-sacrificing care is an unrealized love, as the man she loves eventually returns to his country. Her sense of duty and loyalty toward her mother pushes her to marry a young doctor who can help meet her mother’s health needs. This marriage stands as a profound example of sacrifice, in which İnci Hanım sets aside her own desires and relegates her personal identity to the background. The narrative reaches a second emotional peak years later when İnci Hanım reunites with the Egyptian man in Cairo. This encounter symbolizes the rekindling of a love that transcended time and space, and this time, it reflects İnci Hanım’s choice to listen to her own desires and make a free, autonomous decision. In this context, her long-delayed personal choice can be read as a moment of subjectification, a quiet but powerful act of resistance against the roles imposed on her by a patriarchal social order.a quiet but powerful act of resistance against the roles imposed on her by a patriarchal social order.
