Author :
Abstract
Bu çalışma, Temîm kabilesinin İslam devletinin kuruluş ve genişleme sürecindeki askerî, idari, diplomatik ve siyasi rollerini incelemektedir. Araştırmada özellikle Hz. Ebû Bekir ve Hz. Ömer dönemlerinde kabilenin önde gelen mensuplarına verilen görevler analiz edilerek, erken İslam yönetiminde kabile aidiyeti ile liyakat arasındaki dengenin nasıl kurulduğu ortaya konulmuştur. İslam öncesi dönemde Temîm kabilesi, geniş bir coğrafyaya yayılmış, İran Kisrâlarıyla diplomatik ilişkiler geliştirmiş ve Bahreyn bölgesinin idaresinde görev almıştır. Bu durum, kabilenin siyasi tecrübesini ve yönetsel kapasitesini erken dönemde güçlendirmiştir. Hz. Peygamber döneminde zekât memurluğu yaparak devlet hizmetine katılan Temîmliler, Hz. Peygamber’in vefatından sonra başlayan fetih hareketlerinde, ordu komutanlığı, valilik, kadılık, elçilik ve ulaklık gibi önemli görevler üstlenmişlerdir. Hz. Ebû Bekir ve Hz. Ömer döneminde toplam yirmi sekiz Temîmlinin çeşitli idari mevkilerde görevlendirilmiş olması, kabilenin devlet teşkilatındaki etkinliğini açıkça göstermektedir. Temîm kabilesinin geniş nüfusu, savaş tecrübesi ve coğrafi konumu, fetihlerin sürdürülebilirliğinde önemli bir unsur hâline gelmiştir. Ayrıca evlilikler ve siyasi ittifaklar yoluyla kurulan ilişkiler, kabilenin toplumsal meşruiyetini güçlendirmiştir. Sonuç olarak, Temîm kabilesi, erken İslam döneminde askerî başarıların yanı sıra idari yapılanmanın şekillenmesine de önemli katkı sağlamış; bu yönüyle kabile kimliğinin devlet yönetimindeki dönüşümünü yansıtan örneklerden biri olmuştur.
Keywords
Abstract
This study examines the military, administrative, diplomatic, and political roles of the Banū Tamīm tribe during the formation and expansion of the early Islamic state. It focuses particularly on the caliphates of Abū Bakr and ʿUmar, analyzing the appointments of prominent members of the tribe in order to reveal how the balance between tribal affiliation and merit was established within the framework of early Islamic governance. In the pre-Islamic period, the Banū Tamīm tribe occupied a vast geographical area, established diplomatic relations with the Sasanian rulers, and held administrative authority in the region of Bahrain. These factors enhanced the tribe’s political experience and administrative capacity even before the rise of Islam. During the Prophet Muḥammad’s time, members of Banū Tamīm participated in state service, particularly as zakāt collectors. Following the Prophet’s death, they assumed significant roles in the expanding Islamic polity as military commanders, governors, judges, envoys, and couriers. The appointment of twenty-eight Tamīmī individuals to various administrative positions during the caliphates of Abū Bakr and ʿUmar clearly demonstrates the tribe’s prominent role within the state apparatus. The large population, military experience, and strategic geographical position of Banū Tamīm contributed significantly to the sustainability of the conquests. Moreover, alliances and marriages strengthened the tribe’s social legitimacy and political influence within the Muslim community. In conclusion, the Tamīm tribe not only played a decisive role in the military achievements of the early Islamic state but also contributed meaningfully to the formation of its administrative institutions—thus serving as a representative example of how tribal identity evolved and adapted within the emerging structures of Islamic governance.
