Kur’ân Kıraatlerinde Elifin Yazılmasının ve Hazfedilmesinin Tefsire Etkisi: Dilbilimsel Tefsir Çerçevesinde Anlamsal Bir İnceleme
Author :
Abstract
Bu makale, Kur’an okumalarında açıkça görülen dilbilimsel ve sarfî bir olguyu ele almaktadır; bu olgu, Kur’an’daki bazı kelimelerde elif harfinin eklenmesi veya çıkarılmasıdır ve bu durum anlamın yönlendirilmesi ile anlatımın hassasiyeti üzerinde önemli bir etkiye sahiptir. Kelimenin yapısının iki farklı biçime sahip olması—biri elif ile, diğeri elifsiz—sadece şekil veya ses farklılığı olarak görülmemeli, aynı zamanda iki farklı sarfî kalıp arasında bir geçişi temsil ederek anlamda değişiklik meydana getirdiği kabul edilmelidir; bu değişiklik, anlamın hafifletilmesi, abartılması veya betimlemenin doğasının daha kesin belirlenmesi şeklinde tezahür edebilir. Makale, elif eklenmesinin genellikle “fa‘ile” veya “fa‘il” gibi daha geniş sesli ve anlamlı biçimlere yol açtığını göstermeye odaklanmaktadır; bu biçimler niteliğin yaygınlığını ve devamlılığını ifade ederken, elifin çıkarılması “fa‘il” veya “fa‘le” gibi daha kısa biçimlerin ortaya çıkmasına sebep olur ve bağlama bağlı olarak daha yoğun veya etkili anlamlar taşır. Farklı okumalar arasında harf değişikliklerinin karşılaştırılması yoluyla çalışmada, Kur’an tasvirinin bu ince farklılıklara göre nasıl değiştiği ve her bir okuma biçiminin anlamın yeni bir katmanını nasıl inşa ettiği ortaya konmaktadır. Makale, analiz ve karşılaştırmalı yöntem kullanmakta, farklılık görülen Kur’an kelimeleri üzerinde çalışmakta ve her biçimin anlamın yorumlanmasına etkisini göstermektedir. Sonuç olarak, elif ekleme ve çıkarma, Kur’an okumalarında anlam bütünlüğünün en önemli göstergelerinden biri olarak kabul edilmekte ve okumaların bir araya gelmesi, ayetin daha derin bir şekilde anlaşılmasını, Kur’an’ın anlatımındaki inceliğin ve mucizenin ortaya çıkmasını sağlamaktadır.
Keywords
Abstract
This article addresses a linguistic and morphological phenomenon clearly present in the Qur’anic readings, namely the addition and omission of the letter “alif” in certain Qur’anic words, which has a significant impact on guiding meaning and the precision of textual depiction. The variation in the structure of a word—one form with the alif and another without—does not merely reflect a formal or phonetic difference; rather, it represents a shift between two morphological patterns, resulting in a change in meaning, whether by softening, emphasizing, or more precisely defining the nature of the description. The study emphasizes that the presence of the alif often produces forms with a broader phonetic and semantic scope, such as “fa‘ila” or “fa‘il,” indicating the expansiveness and continuity of the attribute, whereas the omission of the alif leads to shorter forms, such as “fa‘il” or “fa‘la,” which convey meanings that are more concentrated or intense depending on context. By comparing readings in which the letter differs between inclusion and omission, the article demonstrates how Qur’anic imagery and nuance shift according to these subtle distinctions, and how each reading contributes to constructing a new layer of meaning that complements the others. Using an analytical and comparative methodology, the study examines Qur’anic words exhibiting this variation, analyzes the structure of each form, and highlights its effect on interpretive meaning. In conclusion, the addition and omission of the alif represent one of the most important aspects of semantic integration in the readings, and considering multiple readings together provides a deeper understanding of the verse, highlighting the precision of Qur’anic expression and its miraculous eloquence.
