Author:
Abstract
Makalemizde Yahudilerin ana kaynağı olan Tevrat ve ilgili metinlerden hareketle Yahudilerin peygamberlik algısına değinilmiştir. Ayrıca onların peygamberlere karşı sergilemiş oldukları olumsuz tutumlara yönelik Kur’an-ı Kerim’in getirdiği eleştirilere yer verilmiştir. Yahudiler peygamberleri, hakiki peygamber ve sahte peygamber olarak ikiye ayırmışlardır. Onlara göre hakiki peygamber Tanrı ile irtibatlı olmalı, bu irtibatı sonucu aldığı emir, yasak ve geleceğe dair haberleri insanlara tebliğ etmeli, tebliğ ettiği şeyler Rab Yahve’nin şeriatına uygun olmalıdır. Onlar, bu şartları taşımayan kişileri sahte peygamber olarak adlandırmışlardır. Onlara göre peygamberler sadece ilahi tebliğ görevini yaparken masumdurlar onun haricinde masum değillerdir. Bu tür düşünce ve inanışları, onları, peygamberler arasında ayrım yapmaya, peygamberlerden bazısına inanmaya, diğerlerini inkâra ve hatta bir kısmını öldürmeye sevk etmiştir.
Keywords
Abstract
In our article, the meaning of the prophecy of the Jews was mentioned by the Torah and the related texts. In addition, the Qur'anic criticism of the Qur'an has been given to the negative attitudes of the prophets. The Jews divided the prophets into two as the true prophet and the false prophet. According to them, the true prophet must be in contact with God, he must inform the people of the orders, prohibitions and news about the future, and the things he communicates must be in accordance with the law of Lord Yahve. They called those who did not have these conditions as false prophets. According to them, the prophets are innocent only when they perform the task of divine communion. Such thoughts and beliefs led them to distinguish between prophets, to believe in some of the prophets, to deny others and even to kill some of them.