Author :
Abstract
İdealizm, sürekli değişen duyusal dünyanın, ebedi bir varlık olan ve değişmeyen idealar dünyasının bir yansıması olduğunu iddia eder. İdealizmi temellendiren Platon ve öğrencisi Aristoteles doğayı ikinci dereceden, sanatı ise üçüncü dereceden bir yansıma (mimesis), kopya olarak görürler. Benzer şekilde resim ve heykel gibi görsel sanatlarda ideaların kopyalarını yapan sanatlardır. İdealist yansıtma kuramına göre, sanat bir aynadaki yansıma gibiyse, sorun yok demektir, ancak değişen görsel ilişkiler kopyayı zorlaştırdığı gibi kopyaya yapay (sanatçı) müdahaleyi gerektiriyorsa, sorun var demektir. Benzer şekilde Aristoteles de sanatta olabilir olana, modelin dışında olası durumlara(olumsuzluklar) işaret ediyor. Özü görünüşten, gerçek olanı, gerçek olmayandan ayıran sıradanlıklar, sahtelikler, simülakrlar alt değerler olarak ideaların varlığına bir tehdittir. Çünkü modelden uzaklaşma olumsuzluklara, bayağılıklara, simülakrlara işaret etmekte. İdealizmin tersine çevrilmesi, bu olumsuzlukların, bayağılıkların, simülakrların, dahası, ideaların bastırdığı sahte gerçeklerin ortaya çıkması demek oluyor. Geçen yüzyılın sonuna doğru, Jean Baudrillard yaşanan çağı “Simülakr kavramında temellendiren “Simülakrlar ve Simülasyon” kitabını yayınladı. Çok tepki almış olsa da, bu kavram tuttu. Ardından Gilles Deleuze simülakrların ilk belirtilerinin Platon idealizminde olduğunu gösterdi ve tersine çevrilen idealizmle, modern çağı da simülakr değerler üzerinden temellendirdi. Simülakr sanatı da doğrudan nitelendiren bir kavram. Simülakrların modern sanat üzerine etkileri Pablo Picasso, Marcell Duchamp, Kurt Schwitters, Naum Gabo, Salvador Dali ve Henry Moore’un gibi modern sanat çalışmaların üzerinden değerlendirilmiştir. Bu makale tersine çevrilen idealizmde, yeni bir ifade olanağı elde eden modern sanat eserlerini, simülakr temelinde inceleyerek modern sanatın simülakr nitelikte bir sanat olduğunu ileri süren deneysel bir çalışmadır.
Keywords
Abstract
Idealism claims that the ever-changing sensory world is a reflection of an eternal being and unchanging world of ideas. Plato and his student Aristotle, who founded idealism, also see nature as a second degree and art as a third degree reflection (mimesis), copy. Similarly, visual arts such as painting and sculpture are arts that make copies of ideas. According to the idealist reflection theory, if the art is like a reflection in a mirror, there is no problem, but if the changing visual relations make the copy difficult and require artificial (artist) intervention in the copy, there is a problem. Similarly, Aristotle points to what is possible in art, to possible situations (negatives) outside the model. Ordinariness, falsehoods, simulacra that separate the essence from appearance, the real from the unreal, are a threat to the existence of ideas as sub-values. Because moving away from the model points to negativities, vulgarities and simulacra. The inverted of idealism means the emergence of these negativities, vulgarities, simulacra, and moreover, false truths suppressed by ideas. Towards the end of the last century, Jean Baudrillard published the book "Simulacra and Simulation", which grounded the current era in the concept of "Simulacra". Although he received a lot of backlash, this concept took hold. Then Gilles Deleuze showed that the first signs of simulacra were in Platonic idealism, and with its inverted idealism, he based the modern age on simulacra values. Simulacr is also a concept that directly characterizes art. The effects of simulacra on modern art are evaluated through modern art works such as Pablo Picasso, Marcell Duchamp, Kurt Schwitters, Naum Gabo, Salvador Dali and Henry Moore. This article is an experimental study, which argues that modern art is an art of simulacr by examining modern works of art, which have gained a new opportunity of expression in inverted idealism, on the basis of simulacr.
