Author :
Abstract
Türkiye, Osmanlı İmparatorluğu döneminde, Batı ile ilk resmi ilişkisini Fransız Devleti ile kurmuştur. On altıncı yüzyıldan itibaren iki ülke arasında gelişen askeri, siyasi ve özellikle ticari ilişkiler, dört asır boyunca, etkilerini dilsel, kültürel ve düşünsel alanlara da taşımış, karşılıklı etkileşim doğal bir süreklilik göstererek günümüze dek uzanmıştır. XIX. Yüzyıla dek, Batı tarafından negatif ve önyargılı, bu yüzyılda « exotisme » akımının da etkisiyle, özellikle Fransız yazar, seyyah ve entellektüelleri, ülkeyi bizzat ziyaret ederek, gözlemlerini, izlenim olarak algılanan bir Türkiye imgesini ve düşüncelerini eserlerinde yansıtarak bu olguyu tersine dönüştürmüşlerdir. Sırasıyla Lamartine, Gautier, Nerval ve Loti gibi yazarlar Türkiye’de gezmiş ve yaşamışlar, dönemin « Hasta adamı» olarak nitelendirilen Osmanlı Türkiye’sinin yenileşme hareketleri sürecinde, her biri gönüllerince oluşturdukları bir Türkiye imgesini ve sevgisini eserlerinde yansıtmışlar ve hatta bazıları Türkler tarafından « Türk dostu » olarak nitelendirilmişlerdir. Bu çalışmada, yirminci yüzyılın ilk yarısında, Fransız yazarların ve gazetecilerin, 1919 Kurtuluş savaşı sürecinde ve onu izleyen 1923 Cumhuriyet ilanıyla “Yeni Türkiye” nin kurucusu Atatürk’ün 1938 yılında ölümüne dek gerçekleştirmiş olduğu siyasal ve sosyal reformlara büyük bir duyarlılık göstererek, Atatürk ve eserine, dolayısıyla “Yeni Türkiye”ye yönelik bakış açıları ve tanıklıkları incelenecektir.
Keywords
Abstract
Turkey established its first official relation with the West with France during the Ottoman Empire in the 16th Century. The developing military, political, and trade relations in particular have had linguistic, cultural and philosophical effects as a result of the natural continuation of the mutual interaction over 400 years to the present day. Up until the 19th Century, the West had held negative and prejudiced views of Turkey. However, with the “exoticism” movement of this century, French writers, travellers and intellectuals in particular reversed these symbols and thoughts by reflecting in their works their own observations and impressions when they actually visited the country. During the period of the modernisation of the Ottoman Empire, a time in which it was considered as “the Sick Man”, writers such as Lamartine, Gautier, Nerval and Loti travelled and lived there, and each of them willingly reflected an image and a love of the country in their works. In fact, some of them were regarded as “Turcophiles” by the Turks. The aim of the current study is to examine the perspectives and testimonies of French writers and journalists regarding “Modern Turkey”, written with great sensitivity about the political and social reforms made by Atatürk, the founder of the country, from the Struggle for Independence of 1919, through the establishment of the Republic in 1923, and up to Atatürk’s death in 1938.
